Неокантшылдық

Неокантшылдық – XIX ғ. екінші жартысында «Кантқа оралу, кейін» («Назад к Канту» - «Zurück nach Kant») ұранымен пайда болған философиялық қозғалыс. Кант туралы бірнеше жаңа еңбектердің шығуы бұған себеп болды (К. Фишер «Канттың өмірі және оның ілімінің негіздері», Ф.А. Ланге «Материализм тарихы», О. Либман «Кант және эпигондар»). Бұл ағым Кант ілімін өз көзқарастарына сәйкес дамытуға тырысты.

Бірқатар ортақ прициптерінің болғанына қарамастан неокантшылдық біркелкі философиялық бағыт болмады. Ол мынандай мектептердің басын біріктірді:

физиологиялық (Г. Гельмгольц, Ф. Ланге);

психологиялық (Р. Корнелиус, Л. Нельсон);

реалистік (А. Риль, Г. Кюльпе);

Марбург мектебі (Г. Коген, П. Наторп, Э. Кассирер);

Баден (Фрейбург) мектебі (В. Виндельбанд, Г. Риккерт, Э. Ласк).

Осы мектептердің ішіндегі негізгілері, бастылары Марбург және Баден (Фрейбург)мектептері болып есептеледі.